Η Άγρια Απιδιά

Εγώ, ένα φτωχό δέντρο, η Απιδιά όπως είμαι γνωστή, φύτρωσα εδώ σ’ αυτό το χώμα, από τύχη αγαθή, καθώς κάποιο πουλί, πετώντας, άφησε να πέσει από το ράμφος του ο σπόρος της μάνας μου και να ‘μαι!

Κάθε μέρα αγναντεύω από την μια τον Χορτιάτη κι απ’ την άλλη τα σπίτια των ανθρώπων. Οι παππούδες μου ζούσαν χιλιάδες χρόνια πίσω, πριν κι απ’ τα χρόνια του Ομήρου που τους αναφέρει, και οι ρίζες μου είναι βαθιά χωμένες στο χώμα για να αντέχω την οργή του ανέμου το χειμώνα και να ρουφώ το υπόγειο νεαρόν ύδωρ στην κάψα του καλοκαιριού.

Δίπλα μου περνά ένας «δρόμος των ανθρώπων» κι αυτό παρά λίγο να μου στοιχίσει τη ζωή. Ευτυχώς μόνο από τη μεριά του με κλάδεψαν για να μην τους ενοχλώ..

Εδώ λοιπόν σ’ αυτή την φωτογραφία, μια που ‘ναι Άνοιξη, με βλέπετε γεμάτη με άνθη να περιμένω τις φιλενάδες μου τις μέλισσες για ν’ αρχίσουμε τα φιλιά. Ειδικά σήμερα με βλέπετε να σιγοκουβεντιάζω με την αδελφή μου την Βροχή που πέφτει στα φύλλα μου και ώ τι χαρά, περιμένω και το αεράκι να φυσήξει για να σκορπίσει το άρωμα μου ολόγυρα..

Αν και πολλών χρόνων, ζω μόνο στο Παρόν, αφού παρελθόν και μέλλον για μένα δεν υπάρχει, αυτές οι ρίζες βλέπετε, είναι αμετακίνητες..

Το μόνο που με στενοχωρεί λίγο, είναι αυτοί οι άνθρωποι που περνούν από δίπλα μου χωρίς να με βλέπουν. Όλοι είναι βυθισμένοι στις σκέψεις τους και το μόνο που εκπέμπουν είναι φόβο και αγωνία. Τόσο πολύ λοιπόν έχουν απομακρυνθεί από την χαρά της ύπαρξης;

Σπάνια, πολύ σπάνια, θα σταματήσει κάποιος, θα μυρίσει τα άνθη μου, θ’ απλώσει τα δάχτυλά του να με χαϊδέψει απαλά, λέγοντας μου στην χωρίς λόγια γλώσσα της Φύσης: 

-Γειά σου αδελφή μου Απιδιά, τι όμορφη που είσαι! 

-Γειά σου και σένα του απαντώ, τι γλυκό λίγωμα είναι αυτό που νιώθουμε κι οι δυό, που επικοινωνούμε! 

Ύστερα χαιρετιόμαστε και ακίνητη τον βλέπω να απομακρύνεται..

Κι έτσι μένω πάλι μόνη μου ν’ αγναντεύω από την μια τον Χορτιάτη κι απ’ την άλλη να βλέπω ανθρώπους να περνούν, ανθρώπους να διαβαίνουν…

24-3-2020 Μ.Ν.