Στέκομαι όρθιος
Οι άνθρωποι είναι σαν τ’ αστέρια που παρατηρεί κανείς στον ουρανό, μιαν ασέληνη νύχτα.
Μοιάζουν να βρίσκονται τόσο κοντά το ένα με το άλλο κι όμως στην πραγματικότητα, απέχουν μεταξύ τους έτη φωτός…
Στις περισσότερες περιπτώσεις αυτό που υπάρχει ανάμεσα τους δεν είναι τίποτα άλλο από το κενό. Το απέραντο κενό…
Στέκομαι όρθιος, εδώ, στην εσχατιά του σύμπαντος και νιώθω καλά που τα συνειδητοποιώ όλα αυτά, χωρίς να τρέχω να κρυφτώ κάτω από το φουστάνι της μάνας μου ή να ψάχνω για παρηγορία μέσω της θρησκείας, που είναι το ίδιο πράγμα…
Μοιάζουν να βρίσκονται τόσο κοντά το ένα με το άλλο κι όμως στην πραγματικότητα, απέχουν μεταξύ τους έτη φωτός…
Στις περισσότερες περιπτώσεις αυτό που υπάρχει ανάμεσα τους δεν είναι τίποτα άλλο από το κενό. Το απέραντο κενό…
Στέκομαι όρθιος, εδώ, στην εσχατιά του σύμπαντος και νιώθω καλά που τα συνειδητοποιώ όλα αυτά, χωρίς να τρέχω να κρυφτώ κάτω από το φουστάνι της μάνας μου ή να ψάχνω για παρηγορία μέσω της θρησκείας, που είναι το ίδιο πράγμα…
7 σχόλια:
Καλώς επέστρεψες!
@gati
Ευχαριστώ
Σήμερα ανακάλυψα το blog σου. Πολύ όμορφα όλα τα κείμενα!
Ανώνυμε/η σ' ευχαριστώ.
Καλός!
Που είσαι;
Μάνο γεια,
Εχεις δικαιο, οι άνθρωποι ειναι...
Τόσα χρονια στην ίδια εταιρεία και όμως χιλιόμετρα μακρυά.Άλλοτε ευλογία και άλλοτε κατάρα λέω εγω...
Νασαι καλα,χάρηκα που ξανανταμώσαμε...
Τι κάνετε, αγαπητοί γείτονες, χαθήκατε.
Δημοσίευση σχολίου
Εγγραφή σε Σχόλια ανάρτησης [Atom]
<< Αρχική σελίδα