manosnikol, Μάνος Νικολουδάκης, Manos Nikoloudakis

ποίηση, διήγημα, στίχοι, σκέψεις, χωριό, Κρήτη, Χώνος, Νικολουδάκης Μάνος, Μυλοπόταμος, Θεσσαλονίκη, Πανόραμα, μαντινάδες

Τρίτη, Μαρτίου 25, 2008

Η γλυκότη* του μεσημεριανού ύπνου κι η μνήμη του Ιδρώτα

Χθες Κυριακή πήγα για τρέξιμο, εντάξει, γρήγορο περπάτημα ήθελα να πω. Ενώ στην αρχή ο ουρανός ήταν γεμάτος σύννεφα, γρήγορα άνοιξε κι ένας ζεστός ανοιξιάτικος ήλιος έκανε την εμφάνιση του. Μετά από σαράντα λεπτά, ξάπλωσα λαχανιασμένος ανάσκελα στο γρασίδι. Έβαλα το καπέλο που φορούσα πάνω στο πρόσωπο μου για να με προστατέψει από τον ήλιο που έκαιγε κι έκλεισα τα μάτια μου…
Ο δριμεία μυρωδιά του ιδρώτα, όπως αναδίδονταν από το καπέλο ήταν τέτοια που σχεδόν βίαια, με μετέφερε πολλά χρόνια πίσω. Βρέθηκα, μεσημέρι καυτό, ξαπλωμένος κάτω από την σκιά μιας ελιάς για μιάν ώρα ξεκούρασης από το κουβάλημα των σταφυλιών με τα κοφίνια δυο-δυο στους ώμους από την βαθειάν αυγή μέχρι το αποβασίλεμα του ήλιου.
Μ’ ανοικτό πουκάμισο, περιμένοντας να φυσήξει λίγο, έστω κι αν ήταν λίβας, με τον ιδρώτα να τρέχει από το στέρνο και τις μασχάλες, ανακατεμένο με τη σκόνη, και τα πόδια να τρέμουν από την κούραση, να που τα μάτια κλείνουν κι η γλυκότη του μεσημεριανού ύπνου με πλημμυρίζει κι ονειρεύομαι νερά να τρέχουν και κήπους κρεμαστούς κι όμορφα πράματα πολύ…
Αυτές οι μνήμες των μυρωδιών και των γεύσεων είναι τόσο ισχυρές όταν συμβαίνουν, μεταφέροντας με σχεδόν πάντα στην παιδική μου ηλικία που σκίζονται από τον πόνο τα σωθικά μου από την αίσθηση της απώλειας «εκείνης» της κατάστασης…
Ήθελα να ‘ξερα, συμβαίνει και σε εσάς αυτό ή μόνο εγώ στερούμαι σοβαρότητος κι αντί να νιώθω μεσήλιξ όπως «αντικειμενικά» είμαι, εν τούτοις σταθερά και αταλάντευτα, το μέσα μου παιδί εξουσιάζει το είναι μου κι αυτή η αθωότητα του βλέμματος του, πονάει… πολύ πονάει…

* γλυκότη = γλυκύτητα, όπως το ‘λεγε η μάνα μου, αλλά και στον Ερωτόκριτο του Β. Κορνάρου: Το σύνθεμα του τραγουδιού και του σκοπού η γλυκότη
** Αφιερωμένο στο μέσα μας παιδί

7 σχόλια:

Ο χρήστης Blogger zizugataki είπε...

Γειά σας κ. γείτονα. Τί έγινε κάθε Πάσχα και Χριστούγεννα ανοίγουμε το ιστολόγιο;
'Οσο για το ερώτημά σου εγώ είμαι του σήμερα γυρίζω σελίδα και θυμάμαι πολύ λίγες μυρωδιές ή καταστάσεις της νιότης.
Μεσήλιξ κι εγώ έχω μόνο μια γλυκιά θύμηση. Τον μεσημεριανό ύπνο του καλοκαιριού όταν έγερναν τα παντζούρια και στο δωμάτιο υπήρχε μια δροσερή σκοτεινιά που σε ηρεμούσε.

Τρίτη, Μαρτίου 25, 2008 4:26:00 μ.μ.  
Ο χρήστης Blogger manosnikol, Manos Nikoloudakis, Μάνος Νικολουδάκης είπε...

@zizougataki
Δυστυχώς μ' έχει πλακώσει η δουλειά και δεν έχω καθόλου χρόνο για να γράφω συχνότερα.
Θαυμάζω την ικανότητα σου, του να ζης στο σήμερα, εγώ πολλές φορές δεν το καταφέρνω κι αυτό βέβαια είναι δείγμα ανωριμότητας αλλά το παλεύω...
Η θύμιση του μεσημεριανού ύπνου του καλοκαιριού είναι γλυκιά και κοινή νομίζω για όλους μας

Τετάρτη, Μαρτίου 26, 2008 3:29:00 μ.μ.  
Ο χρήστης Blogger gatti είπε...

Δεν είσαι ο μόνος που οι μυρωδιές σου ξυπνούν νοσταλγικές μνήμες.
Εγώ το παθαίνω αυτό με τα βιβλία. Υπάρχουν κάποια βιβλία που η μυρωδιά τους μου θυμίζει τα αναγνωστικά του δημοτικού. Και όταν τα ανοίγω και τα μυρίζω, βρίσκομαι πάλι στο σχολείο, με ποδιά, άσπρη κορδέλα και σχολική τσάντα, ανάμεσα στους συμμαθητές και τις συμμαθήτριές μου.
Δεν πονάνε όμως αυτές οι αναμνήσεις. Είναι νοσταλγικές και τρυφερές.

ΥΓ. Χάρηκα πολύ που ανέβασες κείμενο, εύχομαι να το κάνεις συχνότερα...

Τρίτη, Απριλίου 01, 2008 9:46:00 μ.μ.  
Ο χρήστης Blogger manosnikol, Manos Nikoloudakis, Μάνος Νικολουδάκης είπε...

@gatti
Ίσως το ότι αποκόπηκα σχεδόν βίαια από το μέρος που μεγάλωνα, στην ηλικία των δέκα χρόνων, να είναι η αιτία που όλες αυτές οι σχεδόν "σωματικές" μνήμες, με πληγώνουν τόσο πολύ...
Πέρασαν πολλά χρόνια μέχρι να μπορέσω να αρθρώσω, πρώτα μέσα μου κι ύστερα σιγά-σιγά και προς τα έξω, πράγματα που «αντικειμενικά» ήταν σχεδόν μηδαμινά , για μένα όμως είχαν πάρει εντός μου διαστάσεις τεράστιες…

Υ.Γ. Σε διαβάζω πάντα και μ’ αρέσει που έχεις κατορθώσει να γράφεις για ποδόσφαιρο με πολύ δόση χιούμορ και αυτοσαρκασμού και ταυτόχρονα με λογικό ειρμό, έχοντας σχολιαστές που κρατούν υψηλό το επίπεδο της συζήτησης, πράγμα που είναι πολύ δύσκολο νομίζω για τέτοιου είδους θέματα. Συγγνώμη που δεν σχολιάζω αλλά θα πρέπει να είμαι από τους λίγους υποθέτω που δεν ασχολούνται με το...άθλημα

Τετάρτη, Απριλίου 02, 2008 1:05:00 π.μ.  
Ο χρήστης Blogger gatti είπε...

Μη σε απασχολεί που αυτά τα πράγματα "αντικειμενικά" είναι σχεδόν μηδαμινά. Μπορεί να φαίνονται έτσι αλλά δεν είναι. Είναι οι δικές σου αλήθειες, οπότε μπορείς να τις εκφράζεις όπως θέλεις εσύ.

Δεν ξέρω γιατί, αλλά με όσα έχω διαβάσει στο μπλογκ σου μου έχει δημιουργηθεί κατά κάποιο τρόπο η ιδέα πως μοιάζεις με τον Πέτρο, τον ήρωα του Γιάννη Πολυράκη στο βιβλίο του "Χορεύοντας στη σιωπή". Ισως να παίζει ρόλο η Κρήτη, ίσως κάτι άλλο δεν ξέρω, αλλά μου τον θυμίζεις.


ΥΓ. Οταν τα καλά λόγια λέγονται (γράφονται) από έναν άνθρωπο που έχει το χάρισμα να διαθέτει μια πολύ καλή πένα, τότε έχουν διπλή αξία. Σε ευχαριστώ. Να περνάς καλά!

Παρασκευή, Απριλίου 04, 2008 12:24:00 π.μ.  
Ο χρήστης Blogger manosnikol, Manos Nikoloudakis, Μάνος Νικολουδάκης είπε...

@gatti
Δεν το έχω διαβάσει το βιβλίο που λές. Θα το πάρω να το διαβάσω και θα σου πω...
Όσον αφορά το ΥΓ σου τι να πω! Με χαροποιεί που μου λες πως γράφω καλά. Αυτά που γράφω είναι ότι με "καίνε".
Δεν σκέφτηκα ποτέ ότι μπορεί και να σταθούν "αυτόνομα" , έξω από το πλαίσιο "της πεταλούδας που καίγεται τραβηγμένη από το φως"...
Σ’ ευχαριστώ.

Παρασκευή, Απριλίου 04, 2008 7:04:00 μ.μ.  
Ο χρήστης Blogger gatti είπε...

Καλή Ανά(σ)ταση και καλό Πάσχα να έχεις.

Με υγεία και χαρά δίπλα στους ανθρώπους που αγαπάς!

Σάββατο, Απριλίου 26, 2008 1:37:00 μ.μ.  

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε Σχόλια ανάρτησης [Atom]

<< Αρχική σελίδα

Free Blog Counter