Στον Τόπο μου, που αγάπησα με όλο μου το αίμα…

Αφιερωμένο στον Βαρδή, στη Ρένα, στο Γιώργη, στη Λιλή^. στον Βασίλη, στον Αντρίκο, στη Βαγγελιώ, στο Μπάμπη^. στον Αχιλλέα, στο Μάνο, στον Κωστή^. Σ’ αυτούς που καταλαβαίνουν και σ’ αυτούς που δεν καταλαβαίνουν^. Σ’ όσους θυμούνται και σ’ όσους ξέχασαν…Σ’ αυτούς που έφυγαν μα βρίσκονται ακόμη μέσα μου…

Γλυκά μπερδεύονται οι μνήμες, τα σώματα κι η σάρκα^. Οι μικρές ατέλειες του δέρματος που σε κάνουν να συνειδητοποιείς την τελειότητα της ύπαρξης^.

Ένα ποτήρι κρασί, χιλιάδες χρόνια τώρα, ανοίγει τις καρδιές των ανθρώπων κι εγώ στην κορφή του Κουλούκονα ν’ αγναντεύω τα παιδικάτα μου που ‘ταν γεμάτα μυρωδιές από φασκομηλιά και ρίγανη κι αλαδανιά στιφή…

Η ζωή που δέθηκε με την σκόνη της θλίψης καθώς σκοντάφτει στην πέτρα που καίει^. Κι ο ήσκιος κάτω από τη βελανιδιά ή τη χαρουπιά, δίπλα από το πιγάιδι του Τζίγκουνα με το παγωμένο νερό τα μεσημέρια του τρύγου με τις αίγες να αναχαράσουν πιο δίπλα…

Ο λόγος είναι Λόγος κι ο Κόλυμπος με τους ευκάλυπτους καρφί στο ξυπόλυτο πόδι μου^. τι να ‘φταιξε που αιώνες μετά, μέσα απ’ το τρέμουλο του καυτού αέρα, αγναντεύω πέρα την Καβούσα και την Αβδελαρά και διακρίνω ακόμα βαθύτερα τους ασπαλάθους και τα Λινόξυλα που ανάβουν μεμιάς στην παραστιά της λύπης να ψήνουν χαλβάδες και τηγανίτες περιχυμένες με μέλι, τα φωτισμένα με το λύχνο κρύα βράδια του χειμώνα.

Ώχ!, και δεν θα ξανάρθουν οι στιγμές που πλημύριζες από χαρά καθώς άπλωνες το δάχτυλο στη γούρνα της βρύσης κι άφηνες ν’ ανέβει πάνω του η μέλισσα που πνιγόταν, περιμένοντας υπομονετικά να στεγνώσουν τα φτερά της κι ύστερα φφρρρ! να πετά προς τη γύρη της ζωής, χωρίς να σε τσιμπήσει… είχες την δύναμη τότε να σώζεις ζωές τόσο φυσικά, όσο φυσικά σου ‘δινε η ροδακινιά τα χνουδάτα ζουμερά ροδάκινα της ή όσο φυσικά μοιραζόσουν μαζί μ’ ένα σκουλήκι ένα ολοκίτρινο βουτυράτο απίδι από τον Πλατύ Λαγγό…

Αλίμονο! και χάθηκαν ανεπιστρεπτί οι χρυσοκίτρινες σουλτανί ρόγες απ’ το Καλάμι κι απ’ τα Βαθειά στενά κι απ’ άλλους τόπους και πως θα μεγαλώνουν τάχα τα μικρά γερμανόπουλα χωρίς τις σταφίδες μας που δεν τις πήρε η ξαφνική μπόρα;

Να μη μιλήσω καλύτερα για τα ξυλάγγουρα και τις ντομάτες, τις μελιτζάνες και τις πιπεριές, τα καρπούζια που σκάγανε στην πρωινή δροσούλα, τα πεπόνια και τις μπάμιες στο μποστάνι που το φύλαγε το σκιάχτρο απ’ τα πουλιά…