ΤΙΜΗ ΣΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ…

Περπατώντας σήμερα το απόγευμα στο λόφο του Πανοράματος, έφτασα μέχρι πέρα την άκρη του μονοπατιού, που λίγοι πηγαίνουν, κι είδα χαμηλά, αναμμένα τα φώτα της Θέρμης κι αριστερά ξεχώρισα το αεροδρόμιο του ΣΕΔΕΣ.

Μου ‘ρθε λοιπόν στο νου μου ο Φλουρόκωστας να μου διηγάται, μεγάλος πια, κι εγώ  τριαντάρης, όταν κατέβαινα στο χωριό, πως «έκανα χωροφύλακας πριν από εξήντα και παραπάνω χρόνια στη χωροφυλακή που ήταν δίπλα από του ΣΕΔΕΣ και μπορώ να πω πως επέρασα καλά, εγνώρισα και μια κοπελιά, να μη ντα λέμε δα, δε πρέπει…».

Και όπως όλοι ξέρουμε, η μια σκέψη φέρνει την άλλη, όπως πίσω από την κλώσα, το ένα κοτοπουλάκι ακολουθεί το άλλο στη σειρά, έτσι λοιπόν η επόμενη θύμηση που μου ‘ρθε στο μυαλό ήτανε πάλι ο Φλουρόκωστας να λέει στη παρέα:

«…Μα εμότσαρα ντονε εγώ οψές. Είδα τονε να περνά απ’ όξω από το σκολειό και προβαίρνω και του λέω: - Δε ντρέπεσαι μπρε; Ήντα ‘ναι τουτανά που λες και κάνεις; Γατές το πως δε θα σου βγούνε σε καλό, γι’ αυτό έλα στα σύγκαλα σου…»

Ε, λοιπόν, αυτή τη λέξη, είχα να την ακούσω σχεδόν εξήντα χρόνια! Ήχησε τόσο νέα και δροσερή που «έγραψε μέσα μου αλλιώς»…

Είπα λοιπόν κι εγώ, να την τιμήσω αυτή τη λέξη, για την τιμή που μου ‘κανε να με επισκεφτεί μετά από -πόσα είπαμε;- σχεδόν εξήντα χρόνια. Σκέφτηκα λοιπόν να την βάλω μέσα σε μια μαντινάδα ή ακόμη καλύτερα σε δύο:

Εμότσαρε με το μυαλό

γιατί δε ν-του φρουκούμαι

για δε μ-περνά αργαδινή

να μη σ’ αναστορούμαι

 

Εμότσαρε με το μυαλό

γιατί κι όντε κοιμούμαι

άφτω κερί στον ύπνο μου

και σου ξομολογούμαι

 

   *Εμότσαρε με το μυαλό γιατί δε ντου φρουκούμαι = Μου έκανε παρατήρηση, με μάλωσε το μυαλό,-η λογική- γιατί δεν το ακούω (κι ακολουθώ την καρδιά μου).