ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ

ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ
Έτσε μού ‘ρχεται:
Να γύρω οθέ ντ’ Αγιόμυρου
κι απόκιας στο Καλάμι
κι απ’ το Παπαδιανό Λαγγό
να βγω στο Αχλαδάρμι

Ύστερα με δυό δρασκελιές
εις το Μελισσουργάκι
να σφεντουρίξω στη Κορφή
τσι θειάς μου τ’ αλωνάκι

Κι αρχίζω να παρατηρώ
τσι τόπους γύρω-γύρω
ώ τη παντέρμη ανοικτωσά
και πως τη νταγιαντίζω

Ξανοίγω από τη μια μεριά
τ’ Αλοδιανό το Χάνι
τσι Πατερίνας το Λαγγό
κι ο νους μου χίλια βάνει

Θωρώ και το Γενί Γκαβέ
και του Χαρκιά το Λάκο
του Άη Γιώργη το νερό
η στη Στροφή ‘πό κάτω

Στρέφω ζερβά ντη κεφαλή
τσ’ Αβδελαράς τσι πλάκες
θωρώ τα μανουσάκια τζη
και των αιγώ τσι στράτες

Πίνω νερό καβουσανό
και τσι γαλότσες βάνω
στο Γκάραβο και στη Ρουσά
ασκορδουλάκους βγάνω

Τζικάκι στα Βαθειά Στενά
γεμίζω με σταφύλια
κι από το Τζίγκουνα νερό
πίνουν τα δυό μου χείλια

Γέρνω οθέ ντο Πρόκιμο
απ’ τη Ψαρή ‘πο πέρα
φτάνω εις το Πλατύ Λαγγό
κι ακόμη παραπέρα

Έτσα βιγλίζω απ’ τη Κορφή
τα μέρη και τσι τόπους
και μνημονεύω τα παλιά:
έχνη, δεντρά κι αθρώπους

Θυμούμαι τσι παππούδες μου
κι όλους τους χωριανούς μου
ντη πρώτη μου αγαπητικιά
κι αναγαλλιάζει ο νους μου

Ξυπνώ και νιώθω ογρασά
πάνω στο μαξελάρι
τ’ όνειρο είναι αληθινό
μα η Λήθη θα το πάρει…
12-02-2019