manosnikol, Μάνος Νικολουδάκης, Manos Nikoloudakis

ποίηση, διήγημα, στίχοι, σκέψεις, χωριό, Κρήτη, Χώνος, Νικολουδάκης Μάνος, Μυλοπόταμος, Θεσσαλονίκη, Πανόραμα, μαντινάδες

Κυριακή, Απριλίου 07, 2013

Ποιο το χρώμα της Αγάπης (1);

Πριν από λίγες μέρες πήγα και άκουσα τον Λουδοβίκο σ’ ένα μικρό μπαρ στο κέντρο της Θεσσαλονίκης.
Για άλλη μια φορά συμμετείχα σε μια μυσταγωγία που συντελούνταν. Ο Λουδοβίκος είναι εικονοπλάστης και παραμυθάς. Παίρνει καθημερινές στιγμές από τις ζωές των ανθρώπων και τις «φωτίζει», παρουσιάζοντας τες μπροστά σου χωρίς φτιασίδια κι αυτό είναι αρκετό για να σου προκαλέσει έκρηξη συναισθημάτων εντός σου, πηγαίνοντας σε πίσω στις «αρχέγονες» μνήμες, που σε καθορίζουν, ερήμην σου.
Με το μαντολίνο του τραγουδά τον έρωντα με ταπεινότητα και ειλικρίνεια, κι αυτό, επειδή εμπεριέχει ανεκπλήρωτους έρωτες χιλιάδων  ανθρώπων, έχει μια μαγική επίδραση πάνω σου, κάνοντας σε να αναστενάζεις  μέσα απ’ τα φύλλα της καρδιάς σου…
Η μουσική και ο λόγος των τραγουδιών του δεν είναι σαν τελάλης που ξεφωνίζει πάνω σ’ ένα βράχο ψηλό, «απαιτώντας» να τον ακούσουν. Αντιθέτως είναι ένα τρυφερό ψιθύρισμα στο αυτί  που σε καθησυχάζει όπως το νανούρισμα της μάνας.
Δεν είναι χείμαρρος που διαρκεί για λίγο, όσο διαρκεί μια μπόρα που όμως παρασέρνει τα πάντα στο διάβα της αφήνοντας πίσω της μόνο καταστροφές. Είναι μια μικρή πηγή που αναβλύζει δροσερό και καθαρό νερό και που γύρω της φυτρώνουν μανουσάκια, μαργαρίτες και παπαρούνες και σου επιτρέπει να σκύψεις και να πιείς μέχρι να ξεδιψάσεις κι ύστερα να «δεις» το πρόσωπο σου να καθρεφτίζεται μέσα στην μικρή λιμνούλα που σχηματίζει πριν πάρει τον κατήφορο…  
Ο Λουδοβίκος σε φέρνει μπροστά σ’ αυτά που δεν χρειάζονται λόγια για να εξηγηθούν, απλούστατα γιατί δεν εξηγούνται: Μπροστά στον θάνατο μ’ ένα μοιρολόι2, μπροστά στην εικόνα μιας γυναίκας νεράιδας3, στον «σαλεμένο»4 από ανεκπλήρωτη αγάπη, αναρωτιέται που άραγε να κατοικεί αυτή5, κάνει την υπέρβαση και συνταιριάζει τ’ αντίθετα6 χρησιμοποιώντας τόσο τρυφερά τα γράμματα της άλφα βήτα7
Με το μαντολίνο του φαντάζει σαν τον Ερωτόκριτο8 έξω από το παλάτι να τραγουδά στην Αρετούσα για μιαν αγάπη μπιστική κι ύστερα γίνεται κανταδόρος κάτω από το παραθύρι της αγαπημένης9, περιμένοντας ένα αδιόρατο νεύμα της που θα του δείξει ότι ανταποκρίνεται...
Αυτό που μεταδίδει δεν είναι μαζικό. Δεν μεταδίδει αυτό το «ελάχιστο» που έχουν ως κοινό παρονομαστή όλοι όσοι γίνονται «πίτα» στα σκυλάδικα της πόλης, θεωρώντας ότι ένιωσαν κάτι…
Ο Λουδοβίκος είναι αυθεντικός και γνήσιος λαϊκός άνθρωπος. Μεγαλωμένος στην σκληρή και άγονη πέτρα του Ψηλορείτη κάνοντας παρέα με τα πρόβατα και τις αίγες στα χαράκια, κατάφερε να συμπυκνώσει όλο τον καημό και την «θηλυκή» πλευρά του άντρα του τόπου του, που ενώ από την μια είναι άξεστος και σκληρός με ένα -κακώς εννοούμενο πολλές φορές- εγωισμό, από την άλλη έχει μιαν απίστευτη ευαισθησία την οποία δεν ντρέπεται να προβάλει μέσα από τις μαντινάδες, τη μουσική, το χορό, απ’ αυτά που λέγονται μα περισσότερο απ’ αυτά που δεν λέγονται αλλά υπονοούνται.
Κι ακριβώς επειδή έχει το χάρισμα μέσα από τα τραγούδια του να συμπυκνώνει αυθεντικές παραδοσιακές, αιώνιες αξίες, γι’ αυτό και συγκινεί τόσους πολλούς ανθρώπους που δεν έχουν αυτά τα βιώματα, τα κουβαλούν όμως μέσα τους ως συλλογική συναισθηματική μνήμη.
Ο Λουδοβίκος λέει και ωραίες ιστορίες10 και ωραία ανέκδοτα11. Έχουν κι αυτά  την χάρη τους κι έχει την ικανότητα να τα εντάσσει αρμονικά στο πρόγραμμα του, δίνοντας στο κοινό του την ευκαιρία να μεταπηδά από τον αναστεναγμό στο δάκρυ κι από κει στο γέλιο και πάλι πίσω. Όπως συμβαίνει και στην πραγματική ζωή.
Ο Λουδοβίκος είναι ένας άντρας αισθηματίας, όπως λέμε στην Κρήτη.  Δίνει άπλετο χώρο στα αισθήματα ν’ ανθίσουν, παράλληλα όμως έχει και την αίσθηση του μέτρου12.  Αυτός είναι και ο λόγος τελικά που τον κάνει ένα σπουδαίο καλλιτέχνη…

12. http://www.youtube.com/watch?v=OgzIA6Kv_Tc

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε Σχόλια ανάρτησης [Atom]

<< Αρχική σελίδα

Free Blog Counter