Ο Ρόλος

     Ακροβατώντας ανάμεσα στην πραγματικότητα και την φαντασία, παραπάτησε κι αυτό τον ανάγκασε να πετάξει κάτω τη μάσκα που φορούσε και να κοιτάξει τον εαυτό του στον καθρέφτη της Γνώσης, για πρώτη φορά, κατάματα…
     Αυτό που είδε ήταν ένα κενό που χοχλακούσε, ένα τίποτα που εμπεριείχε τα πάντα. Οι προσπάθειες που είχε κάνει, χιλιάδες χρόνια για να δει, δεν τον ωφέλησαν. Αφέθηκε για μια στιγμή κι αυτό ήταν αρκετό για να δει πως δεν ήταν ένα μοναχικό κύμα αλλά ο ίδιος ο ωκεανός του δημιουργικού Τώρα.
     Άμαθος όπως ήταν στην Αγάπη, δεν υπολόγισε τον μεγαλύτερο εχθρό του: Το Εγώ του, που φοβούμενο τον εξοστρακισμό του, άρχισε να τον βομβαρδίζει με το παρελθόν κι αυτό ως γνωστόν γεννά όλους τους φόβους.
     Έτσι τρομοκρατημένος, έσκυψε, πήρε την μάσκα από κάτω, την φόρεσε, κοίταξε τον καθρέφτη, ο γνωστός κόσμος φανερώθηκε πάλι μπροστά του, η σιγουριά του εφήμερου τον καθησύχασε.
     Έκανε γρήγορα στροφή, άνοιξε την πόρτα και βγήκε πάλι στη σκηνή του ψεύτη κόσμου τούτου, να παίξει τον ρόλο που του άρεζε να παίζει από πάντα. Μόνο που τώρα δεν ήταν όπως πριν. Γνώριζε πια.

     Μια στιγμή σατόρι που του χαρίστηκε, του έμαθε πως αυτό που αποκαλούσε «ζωή του», δεν ήταν παρά ένας ρόλος που έπαιζε...Είδε την τραγωδία του ανθρώπου και για πρώτη φορά γέλασε μέσα από τα βάθη της ύπαρξης…

9-3-2019