Σήμερα βρίσκομαι στη Δαμάστα, στο χωριό του πατέρα μου. Πήγα με τον αδερφό μου στο σπίτι του λεβέντη γέρου, του Βάγγελα. Μας κέρασε μέλι και καρύδια και χορτοκαλίτσουνα και βέβαια παγωμένες ρακές. Είπαμε ιστορίες παλιές, για την κατοχή και για τα πέτρινα παιδικά χρόνια. Μεταξύ άλλων έμαθα για την λεβέντισσα την γιαγιά μου, την Σωτήραινα, που κουλάντριζε οκτώ γιούς που δεν δέχονταν μύγα στο σπαθί τους αλλά μπροστά της, στέκονταν προσοχή. Παραθέτω εδώ δυό κουβέντες της που έμαθα σήμερα και μ' έκαναν πολύ περήφανο που είχα τέτοια γιαγιά. Την πρώτη την είπε όταν έγινε το σαμποτάζ της Δαμάστας που είχαν στήσει ενέδρα και σκότωσαν τους Γερμανούς. Μαζεύτηκαν μετά το σαμποτάζ στην πλατεία τα γυναικόπαιδα και κάποιοι γέροι και κάποιοι είπαν να ειδοποιήσουν τους Γερμανούς που έρχονταν από τη Χώρα ότι ξενοχωριανοί έκαναν το σαμποτάζ και όχι Δαμαστιανοί για να γλυτώσουν τα αντίποινα. Τότε η γιαγιά μου, είπε: -Εγώ έχω οκτώ γιούς για μαχαίρι, αλλά σπιούνος δεν γίνομαι. Έτσι τους απέτρεψε και δεν πρόδωσε κανείς στους Γερμανούς, ποιοι ήταν αυτοί που συμμετείχαν στο σαμποτάζ. Η δεύτερη κουβέντα της ήταν μια ευχή που έκανε σε μια νύφη και στο γαμπρό, την ημέρα που παντρευόταν: - Εύχομαι να σας θάψουν τα κοπέλια σας και να μη θάψετε εσείς κοπέλι! (Αυτή είχε θάψει δυό γιούς)