ΜΙΑ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ ΣΑΝ ΜΙΑ ΜΕΡΑ…

Αυτή τη μικρή φωτογραφία, τη βρήκα σ’ ένα παλιό συρτάρι, τώρα που κατέβηκα στο πατρικό μου, στο Χωριό. Θα πρέπει να ήταν πάνω σε κάποιο σχολικό πάσο, μιας που φαίνονται τα σημάδια από το συρραπτικό στις άκρες της. Υπολογίζω ότι είχε τραβηχτεί πριν από πενήντα περίπου χρόνια.

Πέραν από το αστείο του πράγματος -κολλημένο μαλλί, μια παράταιρη σοβαρότητα- διακρίνω και μια υποβόσκουσα μελαγχολία στα μάτια, χωρίς να είμαι βέβαιος αν αυτή «αναδύεται» μέσα από τα μάτια της φωτογραφίας ή «προβάλλεται» από τα τωρινά μου μάτια, που την βλέπουν. Εικάζω, ότι ισχύουν και τα δύο…