ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΟΥ ΤΩΡΑ ΣΤΟ ΜΑΚΡΙΝΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ

(ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ)

Κάτω από αυτές τις πέτρες, ήταν το χωμάτινο δάπεδο που έκανα τα πρώτα μου βήματα.

Αυτά τα γκρεμισμένα δοκάρια που στήριζαν κάποτε τα σανίδια του οντά, τώρα σαπίζουν, βουτηγμένα στη λήθη.

Αυτά τα πιθάρια αναδίδουν ακόμη την μυρωδιά του σταριού, της ταγής και του άχυρου.

Αυτές οι αγκάθες που φύτρωσαν σ’ αυτά τα χαλάσματα με πονούν βαθιά, καθώς τρυπούν τις ξυπόλυτες πατούσες της μνήμης μου.

Αν βλέπατε με τα μάτια μου, θα διακρίνατε κάτω από τις πεσμένες από τους τοίχους πέτρες, τον σταμνοστάτη και πάνω του το λαήνι γεμάτο δροσερό νερό, ενώ εκεί που είναι ρίζες της συκιάς θα βλέπατε Χειμώνα καιρό, την φωτιά να σιγοκαίει στην παραστιά και τον καπνό να σας τσούζει τα μάτια, καθώς φυσά ο αέρας και τον γυρίζει πίσω από τον ανηφορά.

Ίσως να σας τρυπούσε την μύτη κι η μυρωδιά της ρίγανης και της φρέσκιας φασκομηλιάς που είναι απλωμένη, να, πάνω στο δώμα για να ξεραθεί, Γιούλη μήνα, που βράζει ο τόπος απ’ τη ζέστη.

Κάποιοι, είμαι σίγουρος, θα βλέπατε ακόμη και τους παππούδες μου να τριγυρνούν σαν φαντάσματα στον ιριδίζοντα αέρα.

Κι εγώ που τα γράφω τώρα όλα αυτά, αναρωτιέμαι σε ποιο «Τώρα» ζω: Στο «τώρα» των χαλασμάτων ή στο «τώρα» που όλα βρίσκονται στη θέση τους, η εντροπία δεν υπερίσχυσε, είμαι ακόμη κοπέλι και παίζω έξω στην αυλή κι ακούω τη μάνα μου να μου φωνάζει, μέσα από το σπίτι:

-Μάνο, έλα παιδί μου να κλάψουμε μαζί για το «τώρα» που θα γράψεις μετά από πολλά χρόνια, γιατί δε θα ‘μαι τότε μαζί σου, για να σου σκουπίζω τα δάκρυα με την μπολίδα μου, να σε παρηγορήσω…