Βερολίνο 5 Αυγούστου 2024

 Είμαι στο Βερολίνο. Ήρθα να δω την κόρη μου. Η ανιψιά μου με ξεναγεί. Μερικά κτήρια είναι εντυπωσιακά. Μου έρχονται αυθόρμητα στο νου το αριστούργημα τραγούδι -ποίημα του Μπρεχτ σε μουσική και εκτέλεση Θάνου Μικρούτσικου: https://youtu.be/cztK2Z6P4eI?si=tcz8T5rnNf68SCIP και το βιωματικό τραγούδι, ύμνος στην μελαγχολία, των αδελφών Κατσιμίχα: https://youtu.be/K8AjlQr6S-g?si=GAD8RHbDVZX6pCpj

Κι έπειτα μεταφέρομαι σχεδόν 60 χρόνια πίσω κι είμαι παιδί στην Τετάρτη Δημοτικού κι είμαι στο χωριό μου και με φωνάζει μια θειά μου που με θέλει να της διαβάσω το γράμμα που της έστειλε ο γιός της από τη Γερμανία, ανορθόγραφο, σύντομο,σπαρακτικό. : «Πατέρα, μητέρα, γειά σας. Τι κάνετε; Εγώ είμαι καλά και το ίδιο επιθυμώ και για σας. Ο γάιδαρος μας τι κάνει; Ο σκύλος είναι καλά; Πιάνει ακόμη λαγούς; Μάνα μη στεναχωριέσαι. Δουλεύω στο εργοστάσιο και γνώρισα άλλους δυο Έλληνες και κάνουμε παρέα. Σας στέλνω 20 μάρκα να τα εξαργυρώσει ο μπαμπάς στην τράπεζά, στη Χώρα, για να πας μαμά στο γιατρό, να σε γιατροπορέψει, να μη τυρανιέσαι άλλο. Αυτά ήταν τα νέα μου. Περιμένω γράμμα σας. Σας φιλώ το χέρι. Ο γιός σας.» -Μάνο! Μου έλεγε η θειά μου: Αφού μου διάβασες παιδί μου το γράμμα του κοπελιού μου, που χίλια καλά να σου δώσει ο Θιός, έλα εδά αντράκι μου να μου γράψεις ότι σου πω για να απαντήσω στον γιό μου απού ‘ναι στη ξενιθιά , το κακορίζικο! Σκουπίζοντας κρυφά με την μπολίδα της, τα δάκρυα της…

Άρχιζε να μου υπαγορεύει κι εγώ έγραφα, κι ένιωθα πως ήμουν «μεγάλος» γιατί συμμετείχα σε κάτι μεγάλο κι ένιωθα μεγάλη ευθύνη να γράψω σωστά ότι μου ‘λεγε γιατί ασυνείδητα καταλάβαινα πως κάτι πολύ ουσιώδες μεταφέρονταν στο χαρτί μέσα από τις λέξεις που έγραφα. Κι’ αφού τελείωνε το γράμμα, ένας θεός ξέρει με πόσα ορθογραφικά λάθη, το δύσκολο για μένα που μου ‘φερνε σχεδόν τρόμο ήταν η διεύθυνση που έπρεπε να αντιγράψω από το παραληφθέντα φάκελο στον καινούργιο αφού αυτή ήταν γραμμένη στα ΞΕΝΑ! Όταν επιτέλους τελείωνα, σάλιωνα τον φάκελο, τον έκλεινα, της τον έδινα, τον φιλούσε και μετά τον τοποθετούσε ψηλά στο ντουλάπι και περίμενε τον Ταχυδρόμο να περάσει την επόμενη βδομάδα-έπαιζε την σάλπιγγα για να ενημερώσει ότι έφτασε -για να του τον δώσει. Ξέχασα να πω πώς στο τέλος με «ποχαίριζε» ή με μια χούφτα σταφίδες ή πιο σπάνια, αν είχε, με μια χούφτα καθαρισμένα καρύδια, τα καλύτερα μου…Όπως θα καταλάβατε κι εσείς, πιο νόστιμα καρύδια στη ζωή μου από εκείνα δεν έχω ξαναφάει.