manosnikol, Μάνος Νικολουδάκης, Manos Nikoloudakis

ποίηση, διήγημα, στίχοι, σκέψεις, χωριό, Κρήτη, Χώνος, Νικολουδάκης Μάνος, Μυλοπόταμος, Θεσσαλονίκη, Πανόραμα, μαντινάδες

Πέμπτη, Μαρτίου 30, 2006

Οι δικοί μας άνθρωποι

Κατερίνα,
Κάθε φορά που περνώ έξω από το σπίτι σου –και περνώ σχεδόν κάθε μέρα- έρχεσαι αυτόματα στο μυαλό μου. Πέρασαν σχεδόν τρία χρόνια από τον θάνατο σου και κάθε φορά εκπλήσσομαι γιατί νομίζω ότι είσαι ζωντανή και πάντα πρέπει να κάνω ένα εσωτερικό διάλογο για να «πεισθώ» ότι δεν ζεις πια
Σε θυμάμαι με εικόνες, σκόρπιες, ασύνδετες μεταξύ τους, μες το διάστημα των είκοσι χρόνων που γνωριζόμασταν. Όταν γύρισες από την Γερμανία, μετά που παντρεύτηκες, τις συναντήσεις μας στην δουλειά μου, στο ταξίδι στην Ρώμη όπου μάθαμε ότι είσαι άρρωστη, τις συζητήσεις μας έξω από το χώλ.
Δεν είχαμε στενές σχέσεις αλλά πάντα είχα την αίσθηση μιας εσωτερικής επικοινωνίας, μιας βαθύτερης συγγένειας. Αυτό που σίγουρα με γοήτευε σε σένα ήταν η ηρεμία που απέπνεες, η αίσθηση ότι ήξερες κάτι βαθύτερο γι’ αυτό και δεν ανησυχούσες, δεν επηρεαζόσουν - έτσι φαίνονταν - από τις εξωτερικές καταστάσεις.
Την αρρώστια σου την έζησα από μακριά. Κι ούτε στην κηδεία σου ήρθα. Όμως δυο-τρεις φορές που ήρθα στον τάφο σου μόνος μου, αυτό που πήρα πάλι από την παρουσία-απουσία σου, ήταν αυτό το αίσθημα ηρεμίας. Ηρεμίας και ταυτόχρονα απόσυρσης. Αυτό το αίσθημα όπου τα μάτια παρατηρούν την φύση γύρω κι ένα ελάχιστο φύσημα του αέρα, ένα θρόισμα των φύλλων είναι αρκετό για να σε κάνει να μεταφερθείς έστω και στιγμιαία, σε μιαν άλλη κατάσταση, εκεί όπου όλα ΕΙΝΑΙ και δεν ΕΙΝΑΙ, εκεί που όλα ΥΠΑΡΧΟΥΝ και εσύ είσαι ένα με αυτά αλλά που όμως και καθόλου να μην υπήρχες πάλι το ίδιο θάταν… κι είναι αυτή του η ιδιότητα που κάνει τον γύρω κόσμο μας να φαντάζει απόμακρος κι αδιάφορος.
Μετά όμως συνειδητοποιώ πως όλα αυτά μέσα μου γίνονται, κι οι άλλοι χαμπάρι δεν παίρνουν, πιθανόν κι εσύ αν ζούσες να είχες αντιρρήσεις γι’ αυτά που λέω.
Κατανοώ λοιπόν πως λειτουργείς μέσα μου ως πρόφαση, για να δικαιολογήσω την ροπή μου προς την λύπη και την εσωτερική μοναξιά ώστε να αποδέχομαι ηπιότερα το γεγονός ότι συνεχίζουμε να ζούμε, χωρίς να σαλτάρουμε, από την απουσία τόσων δικών μας ανθρώπων – που παλεύουν μέσα στα σπλάχνα μας απεγνωσμένα ν’ αναδυθούν - λες και δεν υπήρξαν ποτέ…
manosnikol

Free Blog Counter