ΘΑΝΑΤΩΣΑ ΤΟ … ΘΑΝΑΤΟ!

Μια φορά τη βδομάδα, τον απογευματινό μου περίπατο τον κάνω εξάπαντος στο νεκροταφείο.
Μπορεί να με περάσετε για νεκρόφιλο ή ότι μου ‘χει στρίψει λίγο η βίδα ή ότι είμαι λίγο λοξός, ανάλογα από πού ορμάται κανείς…Μπορεί. Κι εγώ στη διάρκεια των αρχικών μου επισκέψεων στο εν λόγω μέρος, αυτά συλλογιζόμουν.
- Βρε μπας και μου ‘στριψε; τι δουλειά έχω εγώ εδώ ανάμεσα σε τόσους νεκρούς, σε τόσους τάφους; και να πει κανείς πως είχα συγγενείς ή έστω φίλους και γνωστούς ανάμεσα στους θανόντες και πήγαινα για να τους ανάψω το καντήλι έχει καλώς. Μα εδώ μιλάμε για ένα νεκροταφείο στην πόλη που ζω μόνος –μακριά από το γενέθλιο τόπο- όπου δεν έτυχε να έχει πεθάνει κανένας συγγενής ή γνωστός και να ‘ταν θαμμένος σ’ αυτό.

Το λοιπόν το πώς έφθασα ως εδώ είναι και σύνθετο κι απλό. Πάει καιρός που είπα στον εαυτό μου αυτό που μου ‘πε ο καρδιολόγος όταν τον επισκέφθηκα μετά από κάποιες επίμονες ενοχλήσεις στο στήθος, κάτι μαχαιριές στην πλάτη και ψιλοδύσπνοιες ανακατεμένες με μπόλικο ιδρώτα και κομάρες.
- Λοιπόν αγαπητέ είπατε πως εργάζεστε ως στέλεχος σε μεγάλη πολυεθνική εταιρία και έχετε σαν χόμπι τα μαθηματικά, έτσι δεν είναι; μου είπε μετά την ενδελεχή εξέταση που μου έκανε.
- Ναι γιατρέ, έτσι είπα, αναρωτώμενος που το πάει.
- Λοιπόν, σύμφωνα με τα συμπτώματα που έχετε, μπορώ να συμπεράνω ότι είστε από τα μεγαλομεσαία στελέχη στην επιχείρηση που δουλεύετε. Έχετε ένα σχετικά καλό μισθό, λαμβάνοντας υπόψη βέβαια ότι δεν έχετε ωράριο, δουλεύετε όσο απαιτείται για τις ανάγκες της δουλειάς και αυτό σημαίνει τουλάχιστον 10 με 12 ώρες ημερησίως, κάνοντας πλάνα, υποβάλλοντας εκθέσεις για αύξηση των πωλήσεων με ταυτόχρονη μείωση του κόστους, προτείνοντας λύσεις για τα τρέχοντα προβλήματα αλλά και για πιθανά που θα προκύψουν και λοιπά και λοιπά. Σωστά;
- Σωστά γιατρέ μου, σωστά! Αλλά πείτε μου όλα αυτά «φαίνονται» στο καρδιογράφημα που μου κάνατε ή ασκείτε παράλληλα και το επάγγελμα του μέντιουμ; είπα χαμογελώντας όσο πιο αθώα μπορούσα για να μην διακρίνει την σκωπτική μου διάθεση.
- Είναι φως φανάρι αγαπητέ. Από τα συμπτώματα σας και από την έλλειψη παθολογικών ευρημάτων στο καρδιογράφημα, συμπεραίνω πως πάσχετε από «οξύ στρες του μυελοκαρδίου» μου ανταπάντησε με χαρίεν ύφος, εκπλήσσοντας με ευχάριστα, μια που δεν είχα γνωρίσει πολλούς γιατρούς μέχρι τότε που να είχαν ανεπτυγμένη την αίσθηση του χιούμορ, κάθε άλλο μάλιστα.

- Υπονοείτε γιατρέ μου ότι το «θηλυκό» που έχω μέσα στον μυαλό μου, με τραβάει από το μανίκι; είπα, κάνοντας νοερά την αντιστοίχηση του «μυαλοκαρδίου» με το θηλυκό στοιχείο που υποτίθεται ότι κυριαρχεί στο μυαλό των αντρών ως επιδίωξη κατάκτησης, καθώς και το ότι μυαλό ίσον λογική ίσον αρσενικό, ενώ καρδιά ίσον συναίσθημα ίσον θηλυκό.
- Κρίμα που δεν δουλεύετε στην διαφήμιση! Από φαντασία καλά τα πάτε, με το φαντασιακό σας έχετε πρόβλημα…(Όπα, τι έγινε ρε παιδιά; μας την λέει ο doctor; το πράγμα αποκτά ενδιαφέρον)
- Να το αναλύσουμε λίγο παραπάνω; ρώτησα για να κερδίσω χρόνο, μπας και μου ‘ρχόταν καμιά καλή ατάκα για να τον ρουμπώσω.
- Όπως γνωρίζετε, την κορυφή του βουνού την πατήσατε. Τώρα είστε στην αρχή του κατεβάσματος, της επιστροφής, του οίκαδε τέλος πάντων. Αυτό το γεγονός βάζει μπρος τον μηχανισμό που εν συντομία προκαλεί αυτό που λέμε Middle age crisis. Παρόλο που όλοι μας θεωρούμε ότι αυτά συμβαίνουν μόνο στους άλλους κι ότι εμείς διαφέρουμε, με έκπληξη ανακαλύπτουμε ότι κι εμείς «μέσα στο ίδιο καζάνι βράζουμε». Προς επίρρωσιν των λεγομένων μου σας αναφέρω μια θεωρία που ισχυρίζεται ότι ενώ κάθε άτομο –φαίνεται να- είναι αυτόνομο και ανεξάρτητο, εν τούτοις ως σύνολο, ως ομάδα, υπακούει σε συγκεκριμένους νόμους που αυτό αναιρεί το ανεξάρτητο και την αυτονομία του.
Με ένα παράδειγμα θα γίνω πιο κατανοητός νομίζω. Κάποιου ερευνητή του μπήκε η ιδέα ότι ο λόγος της χρυσής τομής θα μπορούσε να ισχύει στη φύση και πιο συγκεκριμένα στις ελιές –ξέρετε βέβαια το λόγο της χρυσής τομής, έτσι δεν είναι;
-Ξέρω ότι δεν έχει σχέση με τη χρυσή αυγή αλλά ούτε και με τη χρυσή ακτή. Είναι αυτό αρκετό;
- Ξέχασα ότι έχετε χόμπι τα μαθηματικά. Λοιπόν οι ελιές όπως ξέρετε έχουν ελλειψοειδές σχήμα κι αυτός άρχισε να μετράει τον μεγάλο και τον μικρό άξονα κάθε ελιάς, και να τους διαιρεί περιμένοντας και ελπίζοντας να βρει τον λόγο της χρυσής τομής. Μάταια όμως. Μετά από χιλιάδες μετρήσεις δεν βρήκε καμία ελιά στην οποία να ισχύει η χρυσή τομή. Απογοητεύτηκε τελείως. Και τότε, πριν εγκαταλείψει την προσπάθεια, του ήρθε μια ιδέα. Άθροισε τα μήκη των μεγάλων αξόνων, άθροισε και τα μήκη των μικρών αξόνων από όλες τις ελιές και διαίρεσε τους δύο αριθμούς που βρήκε. Μαντεύετε τι βρήκε; Ένα αριθμό πολύ κοντά στον λόγο της χρυσής τομής. Μέτρησε τότε και πολλές άλλες ελιές. Κι όταν έκανε το κόλπο που είπαμε πριν, τη διαίρεση δηλαδή του συνολικού μήκους του μεγάλου άξονα προς τον μικρό, ο αριθμός που έβρισκε προσέγγιζε όλο και περισσότερο το λόγο της χρυσής τομής. Καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό; Τι τρομερές συνέπειες έχει;
- Θα το σκεφτώ και θα σας απαντήσω. Αρκεί να μην εφαρμόζετε την χρονοχρέωση! είπα μια που πήρε την προτροπή μου τοις μετρητοίς και το «λίγο παραπάνω» το έκανε πολύ παραπάνω.
- Μη φοβάστε, είναι δωρεάν. Ξέρετε, στον παρελθόν εξέταζα τους ασθενείς μου με ταχύτητα κι όλο είχα άγχος γιατί δεν προλάβαινα. Ώσπου μετά από χρόνια συνειδητοποίησα ότι δεν περνούσα καλά στη δουλειά μου, που αγαπώ, αλλά και οι ασθενείς μου έφευγαν με μια αίσθηση μη ανακούφισης, είτε η διάγνωση ήταν θετική είτε όχι. Αποφάσισα λοιπόν ν’ αλλάξω τακτική. Και δεν το μετάνιωσα ούτε εγώ και πολύ περισσότερο ούτε οι ασθενείς μου.
Όμως ας επανέλθουμε σ’ εσάς. Όπως καταλάβατε όλα τα συμπτώματα που έχετε, προέρχονται από το στρες, από τον ενδόμυχο φόβο θανάτου που κατακλύζει το υποσυνείδητο σας, το υπερχειλίζει και το περίσσευμα μεταφέρεται την δεξαμενή του συνειδητού σας αφού αυτά τα δύο είναι συγκοινωνούντα δοχεία.
- Και πως μπορώ να ξεφύγω από την ιδέα του θανάτου που με κυνηγά και το οποίο να σας πω την αλήθεια, δεν το χα καταλάβει, μέχρι να ευαρεστηθεί και να έρθει ο ίδιος να με συναντήσει κι όχι να στέλνει την ιδέα του; Ακούς εκεί; Σίγουρα δεν τηρεί το fair play. Όταν τον συναντήσω θα τον κατσαδιάσω, τουλάχιστον!
- Χμ, ο μόνος τρόπος, νομίζω, που μπορείτε να το πετύχετε αυτό είναι να …το πετύχετε. Ξέρω, ακούγεται ταυτολογία, αλλά δεν είναι. Δουλέψτε το μέσα σας, βασανίστε το, διαβάστε σχετικά, μελετήστε, σκεφθείτε, αισθανθείτε, φιλοσοφείστε, σε τελική ανάλυση θα βρείτε τη …χρυσή τομή.

Αν συμφωνείτε λοιπόν, λέω να μην σας γράψω αγχολυτικά φάρμακα και τέτοια. Είμαι σίγουρος πως είστε άνθρωπος της προσπάθειας, οπότε θα μπορέσετε να σταματήσετε να προσπαθείτε και να αποδεχθείτε το μάταιο της ύπαρξης με ηρεμία και γιατί όχι με χαρά. Αρκεί να συνειδητοποιήσετε ότι ανάμεσα στο τίποτα από το οποίο ήρθαμε και στο τίποτα, στο οποίο θα καταλήξουμε, υπάρχει η ζωή μας κι ότι αυτή μπορεί να μην ισοδυναμεί με την παύλα που βάζουν στους τάφους ανάμεσα στις ημερομηνίες γέννησης και θανάτου αλλά με κάτι ουσιαστικότερο και βαθύτερο. Από μας εξαρτάται, γιατί εμείς την νοηματοδοτούμε ή όχι. - «Βάλε μου δύσκολα και μη με βοηθάς», γιατρέ. Μου δώσατε κουράγιο μ’ όλα αυτά που είπατε. Πάω αμέσως να καταστρώσω ένα business plan, για την επίτευξη του νέου μου στόχου. Αλήθεια, σκεφθήκατε ν’ αλλάξετε επάγγελμα; Εμπνευστής, ας πούμε, θα σας ταίριαζε πολύ!
- Κρατείστε με ενήμερο, θα χαρώ πολύ αν αναλάβετε την ευθύνη του εαυτού σας. Tο e-mail μου είναι olaeinaiaeras@chaos.com. Εν το μεταξύ μπορείτε να πληρώσετε έξω, στην γραμματέα μου.

Έφυγα ανακουφισμένος από το ιατρείο, μια που δεν είχα κανένα οργανικό πρόβλημα κι ευχαριστημένος, που έκανα μια τόσο ενδιαφέρουσα συζήτηση. Σπάνιος γιατρός τελικά. Μίλησε στην καρδιά μου…
Παραδόξως τον επόμενο καιρό, παρότι εξέταζα την κατάσταση μου από πολλές πλευρές και άρχισα να κατανοώ τον μηχανισμό γένεσης του άγχους μου, όλο και περισσότερο, εν τούτοις τα συμπτώματα όχι μόνο δεν ελαττώθηκαν αλλά αντιθέτως, φούντωσαν κι άρχισαν να μου βγάζουν γλώσσα κι από πάνω. Έτσι ένα βράδυ κάθισα κι έγραψα τα παρακάτω στιχάκια, που προσδιόριζαν κατά κάποιο τρόπο την κατάσταση στην οποία βρισκόμουνα και τα έστειλα με e-mail στο γιατρό μου.

Ιδρώνουν τα χέρια μου
το πρόσωπο καίει
το κορμί μου τραντάζεται
το μυαλό παραπαίει.

Η καρδιά μου τρελαίνεται
ο αέρας δεν φτάνει
τα νεύρα τεντώνονται
το στομάχι με πιάνει.

Αν δεν ήτανε Έρωτας
θα ήτανε Φόβος,
ηδονών οι χαρές
αν δεν ήτανε στρες.

- Πολύ καλά, πολύ καλά! ήταν η απάντηση του. Μόλις ανάψεις το φως στο σκοτεινό και βρώμικο δωμάτιο που μένεις κι αρχίζεις να το σκουπίζεις, βλέπεις την σκόνη να σηκώνεται και να σε πνίγει. Δεν τα παρατάς όμως, μέχρι να τελειώσεις το καθάρισμα, έτσι δεν είναι; Λολ.
- Λολ ξεΛολ, εγώ κόντευα να λολαθώ από το γαμημένο το άγχος που δεν καταλάβαινε από αστεϊσμούς και ευφυολογήματα.

Μια μέρα έτυχε να περάσω έξω από το νεκροταφείο, αυτό που σας έλεγα στην αρχή. Και τότε σαν αστραπή μου ήρθε στο νου μια συγκεκριμένη σκηνή με τον παππού μου. Θα ‘μουν 5 χρόνων κι η γιαγιά μου έδωσε μια βούργια με φαγητό να το πάω στον παππού, που ήταν λίγο έξω από το χωριό, στα νεκροταφεία. Όταν πήγα τον βρήκα να σκάβει ένα τάφο. Μόλις με είδε σκουπίστηκε, με φίλησε, κάθισε πάνω στο μάρμαρο του διπλανού τάφου, άπλωσε την πετσέτα με το φαγητό κι άρχισε να τρώει.

- Τι σκάβεις παππού;
- Τον…λάκο μου! είπε κι έσκασε στα γέλια. Να μωρέ παιδί μου, πως έφτιαξα το σπίτι που μένουμε μαζί με τη γιαγιά; Έτσι φτιάχνω τώρα και το σπίτι μου για όταν θα πεθάνω. Να ‘ναι τουλάχιστον ευρύχωρο, να μην στενοχωριέμαι, στριφογυρίζω κι ενοχλώ και την γιαγιά, γιατί μαζί θα είμαστε κι εδώ. Δεν έχω όρεξη να την ακούω να μου λέει: -Σκουλήκια έχει o κώλος σου και δεν κάθεσαι ήσυχα; κι έσκασε πάλι στα γέλια. Εμένα όλα αυτά σαν φυσιολογικά μου φαίνονταν κι ας ήμουν ή μάλλον επειδή ήμουν 5 χρόνων. Απ’ τον παππού μου πήρα λίγο από το χιούμορ του και τον αυτοσαρκασμό του κι αυτό με βοήθησε σε πολλές καταστάσεις αργότερα.
Και τώρα πάλι ο παππούς μου ήρθε, να μου δώσει χείρα βοηθείας. Μετά από αυτή τη θύμηση καθιέρωσα τακτικές επισκέψεις στο νεκροταφείο χωρίς να κάνω τίποτα. Μόνο τριγυρνούσα ανάμεσα στα μνήματα και άφηνα τον εαυτό μου να παρατηρεί. Παρακολούθησα έτσι πολλές κηδείες. Άρχισα να καταλαβαίνω ποιοι πραγματικά από τους συγγενείς πονούσαν και ποιοι το ‘παιζαν. Έγινα ειδικός στα φέρετρα, καθώς μπορούσα με μια ματιά να καταλάβω από τι ξύλο ήταν καμωμένα, πόσο κόστιζαν, σε πόσο καιρό θα έλιωναν…
Και σιγά-σιγά με τον καιρό παρατήρησα ότι ανεπαισθήτως, χωρίς τυμπανοκρουσίες, όλα σχεδόν τα συμπτώματα του άγχους που με κατάτρεχαν, είχαν εξαφανισθεί. Μάλιστα δεν θα ‘ταν υπερβολικό να πω, πως μια ησυχία άρχισε να επικρατεί μέσα μου και κατάλαβα πως τουλάχιστον στην συγκεκριμένη περίπτωση η ομοιοπαθητική είχε δουλέψει θαυμάσια.

Κατάφερα δηλαδή να αποδιώξω την ιδέα του θανάτου αντικρίζοντας τον συχνά, face to face που λένε κι αυτό τον αποδυνάμωσε τελείως στα μάτια μου, καθιστώντας τον –σχεδόν- φυσιολογικό.
Μια φορά μάλιστα που πιάσαμε κουβέντα καθώς περίμενε να τελειώσουν τα τυπικά μιας κηδείας, για να την κάνει, μου είπε:
- Ευτυχώς που δεν είναι όλοι σαν και σένα γιατί σίγουρα θα έχανα την δουλειά μου! Γνωρίζεις υποθέτω ότι στο κβαντικό φρέαρ κάποια σωμάτια, ενώ δεν έχουν την απαιτούμενη ενέργεια να «ανέβουν» μέχρι το χείλος του και να το σκάσουν, εντούτοις τα βρίσκουμε να βρίσκονται ξαφνικά έξω απ’ αυτό.
Έτσι και μερικοί άνθρωποι, μπορεί να ξεφύγουν από τον Φόβο του Θανάτου –δηλαδή της αφεντιάς μου, που με όρισε μπάστακα το αίσθημα της αυτοσυντήρησης- και να στέκονται σχεδόν χαρούμενοι, σχεδόν λυπημένοι μπροστά στη ζωή, με τη ζωή, για όσο ζουν τουλάχιστον!.
- Μεγάλε δεν ήξερα ότι γνωρίζεις την κβαντική θεωρία!
- Μικρέ να ξέρεις ότι εξ αιτίας της υπάρχεις. Κι εσύ κι εγώ. Τα άλλα περί θεού και τα λοιπά, είναι για εσωτερική κατανάλωση, που εγώ ο ίδιος έχω διαδώσει στους ανθρώπους για να τους έχω του χεριού μου! Το μόνο σίγουρο που μας διέπει είναι η τυχαιότητα.
Κι αυτά σαν φυσιολογικά μου φάνηκαν, ακούγοντας τα από κάποιον που είχε αποκτήσει τόσες εμπειρίες στη ζωή του κι αυτό μ’ έκανε να νιώσω μια απελευθέρωση, να το πω, συνειδητοποίηση να το πω, κάτι τέτοιο. Δεν έπαψα βέβαια να επισκέπτομαι συχνά το νεκροταφείο και να κάνω τους περιπάτους μου εκεί γιατί κατάλαβα επίσης πως αυτή η συνειδητοποίηση δεν είναι κάτι που την… συνειδητοποιείς μια κι έξω, αλλά μοιάζει λίγο με την πείνα και την δίψα. Κάθε μέρα πεινάς και διψάς, κάθε μέρα πρέπει να φας και να πιεις…Βέβαια μου περνούσε από το μυαλό κατά καιρούς αυτό που σας έλεγα στην αρχή, μήπως δηλαδή μου ‘χει στρίψει λίγο η βίδα, μήπως είμαι λίγο λοξός, αλλά πάλι γρήγορα άλλαζα γνώμη κι ήμουνα σίγουρος πως δεν.

Ά, ξέχασα να σας πω, πως μετά από την συζήτηση με τον κύριο θάνατο, έστειλα το παρακάτω -ολίγο πομπώδες και φανφαρόνικο οφείλω να ομολογήσω- e-mail στο γιατρό μου. «Θανάτωσα τον…Θάνατο!»
Κι ο άτιμος τι μου απάντησε λέτε;
«Κατέστης λοιπόν Αθάνατος! Για όσον τουλάχιστον…είσαι ζωντανός!»