Το μουδιασμένο πόδι
Από μικρός που ήμουν, μ’ άρεσε το διάβασμα. Διάβαζα ότι έπεφτε στα χέρια μου. Μέχρι τα δέκα μου, όσο ήμασταν στο χωριό, διάβαζα Ντομινό, Βεντέτα, Ρομάντζο και Θησαυρό.
Είχα διαβάσει κι ένα βιβλίο που αναφερόταν στην μαντάμ Κιουρί και την ανακάλυψη της που ήταν το ράδιο, καθώς και ένα βιβλίο προπαγάνδας που είχε στείλει η χούντα στους Γεωργικούς Συνεταιρισμούς και το μόνο που θυμάμαι είναι μία φράση που μου έκανε μεγάλη εντύπωση γιατί δεν καταλάβαινα και τι σήμαινε και η οποία επαναλαμβανόταν σχεδόν σε κάθε σελίδα: Φαύλος κύκλος.
Μετά βρεθήκαμε στην πόλη. Δύσκολες εποχές. Είχα ανακαλύψει όμως κοντά στη γειτονιά μου, στην Καλλιθέα, επί της οδού Θησέως, λίγα μέτρα πριν την διασταύρωση της με την Δαβάκη, ένα βιβλιοχαρτοπωλείο, όπου όποτε περνούσα απ’ έξω χάζευα τα βιβλία στη βιτρίνα του. Κάποιο απόγευμα, που είχε κόσμο μέσα, πήρα το θάρρος και μπήκα κι εγώ. Είδα ότι δεν με ενόχλησαν, πήρα κάποιο βιβλίο από τον πάγκο και το ξεφύλλισα κι ύστερα κι άλλο. Διάβασα κάποια αποσπάσματα, ένας καινούργιος κόσμος μου αποκαλύφθηκε. Το άλλο απόγευμα ξαναπήγα. Για να μην τα πολυλογώ το ‘κανα στέκι μου.
Με συμπάθησε κι ο βιβλιοπώλης και δεν μου ‘λεγε τίποτα που τόσα απογεύματα πήγαινα και δεν αγόρασα ποτέ κανένα βιβλίο. Μόνο κάτι τετράδια και μολύβια. Έτσι διάβασα αρκετά βιβλία όρθιος. Όταν κουραζόμουν, καθόμουν στις φτέρνες με λυγισμένα πόδια κι έριχνα το βάρος μου πότε στο ένα πόδι και πότε στο άλλο. Ήταν τόσο μαγικά αυτά που διάβαζα, ζούσα σ’ ένα φανταστικό κόσμο, ξεχνιόμουν τελείως κι η ώρα περνούσε νεράκι κι όταν έκανα να σηκωθώ, χιλιάδες βελόνες τρυπούσαν το μουδιασμένο μου πόδι..
Αργότερα ανακάλυψα την δανειστική βιβλιοθήκη του Πλανηταρίου στην Συγγρού. Άλλη μαγεία αυτή. Εδώ είχε και τραπέζια μεγάλα με καρέκλες που μπορούσα να καθίσω μαζί με άλλους -πολύ μεγαλύτερους από μένα- και να διαβάσω όση ώρα ήθελα κι ότι μ’ άρεσε το δανειζόμουνα.
Όμως δεν είχα κάποιον να με καθοδηγήσει και να με συμβουλέψει τι να διαβάσω. ‘Έτσι διάβαζα χαοτικά κι ανάκατα, με συνέπεια να έχω σήμερα πολλά κενά, όσον αφορά σε σπουδαία βιβλία που θα έπρεπε να τα είχα διαβάσει σε κείνη την ηλικία.
Σιγά-σιγά άρχισα ν’ αγοράζω τα πρώτα δικά μου βιβλία. Καζαντζάκη, Λουντέμη, Ελύτη, Τάσο Λειβαδίτη, Χέρμαν Έσσε, Καμύ, Δημήτρη Χατζή, Άρη Αλεξάνδρου, Στρατή Τσίρκα, Γιώργο Ιωάννου, Μάλκολμ Λόουρυ, Μίλαν Κούντερα, Ασίζ Νεσίν κι εκατοντάδες άλλους, στα χρόνια που ακολούθησαν.
Πέρασαν τα χρόνια και μου ‘γινε συνήθεια να πηγαίνω στα μεγάλα πια βιβλιοπωλεία που υπήρχαν και να ξεφυλλίζω βιβλία, κυρίως τα Σάββατα, μέχρι να βρω κάποιο που μ’ άρεσε να τ’ αγοράσω. Σπάνια, όταν τύχαινε και με συνέπαιρνε κάποιο βιβλίο και περνούσα ώρα όρθιος διαβάζοντας το, καθώς μετακινούσα το βάρος του σώματος, ένιωθα να τρυπούν βελόνες το μουδιασμένο μου πόδι..
Τότε -κοίτα να δεις τι μνήμες μπορεί να κουβαλά ένα μούδιασμα- ένιωθα πάλι αυτή την μαγεία, «έμπαινα» πάλι σ’ αυτόν τον φανταστικό κόσμο που μου αποκαλύφθηκε για πρώτη φορά, σ’ εκείνο το συνοικιακό βιβλιοχαρτοπωλείο, στην Καλλιθέα, επί της οδού Θησέως, λίγα μέτρα πριν την διασταύρωση της με την Δαβάκη..
Αφορμή για να γράψω τα παραπάνω ήταν το αριστουργηματικό τραγούδι του Φοίβου Δεληβοριά που άκουσα πάλι σήμερα, στο ραδιόφωνο, «Μπάσταρδος γιός» από τον άλμπουμ του «Καλλιθέα», στην οποία Καλλιθέα έζησα απ’ τα δέκα μου μέχρι τα δεκαοκτώ.
Μ.Ν. 7 Μαίου 2020
