manosnikol, Μάνος Νικολουδάκης, Manos Nikoloudakis

ποίηση, διήγημα, στίχοι, σκέψεις, χωριό, Κρήτη, Χώνος, Νικολουδάκης Μάνος, Μυλοπόταμος, Θεσσαλονίκη, Πανόραμα, μαντινάδες

Κυριακή, Μαΐου 24, 2015

Απόψε πάλι ονειρεύτηκα τα βουνά του τόπου μου

Ο τόπος μου είναι ολόκλειστος από βουνά. Βουνά ταπεινά, μπορείς να πεις, μιας και δεν είναι γεμάτα με πλατάνια, οξιές ή πεύκα αλλά με λίγες ελιές κι αμπέλια στους πρόποδες κι από κει και πάνω ένα σωρό «φτωχά» φυτά και δέντρα: Κουμαριές, αστιβίδες, αγγουτσάκους, αχινοπόδους, αζογύρους, αγγαραθιές, ασπάλαθους, ασκελετούρες, αλαδανιές, θρίμπα, φασκομηλιά και ρίγανη.
Στέκουν εκεί, ακίνητα, υπομένοντας το κρύο του χειμώνα ή τον καυτό ήλιο του καλοκαιριού, απρόσιτα απ’ τη μια και προσηνή απ’ την άλλη, βλέποντας ανθρώπους να περνούν, ανθρώπους να διαβαίνουν…
Περπατώ νοερά στα μονοπάτια τους και δεν σκοντάφτω, παρόλο που έχουν από χρόνια ρημάξει, όμως η μνήμη του σώματος, δεν σφάλλει. Συναντώ μια πέρδικα με τα περδικάκια τζη ‘πο πάνω από το «Πρόκιμο» και με ξιπά ένας λαγός από τη μ-πέρα μ-πάντα.
Φτάνω στη κορφή του Κόνιδα κι αγναντεύω απ’ τη μια τη θάλασσα κι απ’ την άλλη τον Ψηλορείτη και στο βάθος τα Λευκά Όρη.
Παίρνω φόρα και πηδώ από τα κόκκινα χαράκια και ώ του θαύματος, δε με ρουφά η βαρύτητα, να τσακιστώ στα βράχια, μ’ αρχίζω να πετώ απαλά κι έχω μιαν άφατη χαρά … Ξυπνώ, κι είναι βαθειά χαράματα. Απόψε πάλι ονειρεύτηκα τα βουνά του τόπου μου…

Να πάρω θέλει τα βουνά, να βγω ψηλά στο Δέτη
απόκειας να παρατηρώ του κόσμου το νομπέτι.
Να γύρω στην Αβδελαρά, τσι πλάκες από πέρα,
τα μανουσάκια τζι να δω μια ταχινήν ημέρα.
Να κατεβώ πιο χαμηλά, να πάω στη Γκαβούσα
να προπατώ ξυπόλυτος «στ’ Αγίου ν-τη πατούσα»
Κι ύστερα λέει να βρεθώ, ο θε το Κακασόλι
και νάχουν ανεμαζωχτεί οι χωριανοί μου όλοι.
Να ‘χω ένα Λόγο να τω μ-πω, πως η Ζωή επιμένει
Κι ας είν’ οι περισσότεροι, καιρό Αποθαμένοι…

Free Blog Counter