manosnikol, Μάνος Νικολουδάκης, Manos Nikoloudakis

ποίηση, διήγημα, στίχοι, σκέψεις, χωριό, Κρήτη, Χώνος, Νικολουδάκης Μάνος, Μυλοπόταμος, Θεσσαλονίκη, Πανόραμα, μαντινάδες

Τρίτη, Φεβρουαρίου 06, 2007

Όλα είναι Αέρας…

Αέρας φυσά μανιασμένα, μέσα από αποσπασματικές μνήμες…
Έτσι όπως αναδύονται προξενούν αφόρητο πόνο, όπως η κολλημένη λεοντή στη σάρκα του Ηρακλή…

Φέρνει μαζί του μοναξιά και λήθη. Τον χρησιμοποιούν σαν όχημα πολλές αλύτρωτες ψυχές κι είναι αυτές που τις νύχτες σφυρίζουν δαιμονισμένα, καθώς περνούν ανάμεσα από τα θροΐζοντα φύλλα των δέντρων…

Είναι αυτός που ρίχνει τα λεμόνια από τις λεμονιές –κίτρινα λεμόνια στη γη, στήθη εφηβικά –
Είναι αυτός που χτυπά τα παραθυρόφυλλα στο μισογκρεμισμένο σπίτι –φτιαγμένο από πέτρες και χώμα, με τις αγριοσυκιές να ξεκοιλιάζουν τα σπλάχνα του-
κι άλλοτε ραπίζει χωρίς λύπηση καμιά, αυτούς που παλεύουν να πιαστούν από μια δέσμη φωτός…

Καμιά φορά γαληνεύει, ίσα-ίσα για να χαϊδέψει τα μακριά μαλλιά της νιότης κι αυτό είναι όλο…

Δεν ξεχνά ποτέ τον σκοπό του. Είναι αμίληκτος, προ πάντων με τον εαυτό του. Συνέχεια φεύγει, ποτέ δεν σταματά.
Στο πέρασμα του, προκαλεί βαθιές ρυγματώσεις μελαγχολίας στο είναι των ανθρώπων, επιτρέποντας έτσι στον χρόνο – τον ετεροθαλή του αδελφό- να εισχωρήσει εντός τους, κάνοντας τους να γεράσουν αναίτια…

Free Blog Counter