Στην άλλη ζωή! στην άλλη ζωή!

----------ΖΩΗ 33----------------
Κρήτη, Χωριό, Φτώχεια, Μιζέρια.
Εκεί μεγάλωσα τα καλοκαίρια.
Αθήνα, φώτα, μετακομίσεις.
εφτά χρονάκια, όλο στερήσεις.

Δεκαοκτώ χρονών, Θεσσαλονίκη.
εκεί κατάφερα την πρώτη νίκη.
Δουλειά και διάβασμα. Πολυτεχνείο.
σχέσεις, φιλίες, "καιρός για δύο".

Μα ήρθε ο σεισμός, να μου γκρεμίσει
το κάστρο ιδεών που είχα χτίσει.
Μυαλό στο βάραθρο, πόνος πολύς.
μπορεί από μόνος σου να τρελαθείς.

Σκύλα και Χάρυβδη, εντός η πάλη.
καμιά βοήθεια, ξένοι οι άλλοι.
Περνούσε ο χρόνος και ο Λωτός
ήταν σ' απόσταση ετών φωτός.

Τότε με βρήκες για να με σώσεις
τροφή καρδιάς για να μου δώσεις
κι έγινε πόλεμος. Εγώ κι "εγώ"
κι όλο "πεθαίνω". γι' αυτό και Ζω!

Χαρά, Αγάπη, δίνω και παίρνω
στον Εαυτό μου τώρα βαίνω.
Έγινα φίλος της Μακαριότητας.
διάγω λάθρα της Δυαδικότητας.

Υ.Γ. Αμφιταλαντεύτηκα πολύ αν έπρεπε να το βάλω στο Blog. Όμως όσο κι αν εκ των υστέρων βλέπω ότι «Όλα είναι αέρας», εν τούτοις το παραπάνω «ποίημα» είναι μία προσωπική ένδειξη αν όχι απόδειξη, πως η ζωή μου –οι ζωές μας- δεν υπήρξε ποτέ μία αλλά πολλές…
Κάθε φορά πάλευα να νιώσω, να κατανοήσω, να συνειδητοποιήσω, ν’ ανέβω από το βάθος της κοιλάδας στην κορυφή του λόφου και μόλις το κατόρθωνα η ανταμοιβή μου ήταν ότι αποκτούσα μεν «ευρύτερη» όραση, ανακάλυπτα όμως ταυτόχρονα πως η κορυφή που στεκόμουν, βρισκόταν στους πρόποδες ενός ψηλότερου βουνού, στην κορυφή του οποίου «αναγκαστικά» έπρεπε ν’ ανέβω…
Έτσι αυτά που λένε τα παραπάνω στιχάκια είναι τόσο μακρινά πια, περιγράφουν μια από τις προηγούμενες ζωές μου, που θυμάμαι αχνά, σίγουρα μου θυμίζουν κάτι προσωπικό και παλιό –το καταλαβαίνω από το σφίξιμο που έχω στο στομάχι- όμως όπως λέει κι ένας αληθινός ποιητής, Ο Νικηφόρος Βρεττάκος:
«Την έθαψα στο κοιμητήρι των ερώτων. Λευκοντυμένη, κάτω απ’ τις αλέες, κι αντίκρυ απ’ την καλύβα της σελήνης…»