ΤΟ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΚΟ ΤΩΡΑ

Χειμωνιάτικο απομεσήμερο στην παραλία της Καλαμαριάς. Ο Ήλιος προσπαθεί να ζεστάνει την παγωμένη ατμόσφαιρα. Η θάλασσα κυματίζει ακολουθώντας τον δικό της ρυθμό, χωρίς να δεσμεύεται από το πρόσκαιρο των ανθρώπων της παραλίας.

Στην παραλία κάτι εγκαταλελειμμένες ψαροταβέρνες, καιρό τώρα. Μόνο δυο τρεις γάτες περιφέρονται τριγύρω, αναπολώντας τις μέρες τις παλιές που τις τάιζαν ψάρια εκλεκτά και τώρα είναι αναγκασμένες να κυνηγούν τις νύχτες ποντίκια για να επιβιώσουν.

Ένα ξωκλήσι και δίπλα μια αναθηματική στήλη θυμίζει πως σαν χθες, έφτασαν εδώ κυνηγημένοι πρόσφυγες από τις χαμένες πατρίδες, όταν όλη η περιοχή ήταν βάλτος και κουνούπια και ζωή σκληρή.

Πιο δίπλα η Γενική Κλινική, εγκαταλελειμμένη από χρόνια, λεηλατημένη, με τοίχους να χάσκουν. Πόσες ελπίδες, πόσος πόνος, φόβος κι απελπισία συμπυκνώθηκαν μέσα της για χρόνια και τώρα εξατμίστηκαν λες και δεν υπήρξαν ποτέ όλοι αυτοί οι άνθρωποι: Νοσοκόμες, γιατροί, άρρωστοι, επισκέπτες…

Περπατώ κι εγώ, αργά στην άμμο και με καταλαμβάνει μια γλυκιά μελαγχολία. Όπως τόσοι άλλοι, έτσι κι εμείς: Σήμερα είμαστε κι αύριο δεν είμαστε, κατά που λέει η λαϊκή σοφία…