ΠΑΣΧΑ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ!

Έρχεται πάλι η Λαμπρή!
‘πο περαθιό προβαίρνει
και τα σκαλούνια τσ’ εκκλησάς
σιγά-σιγά ανεβαίνει.

Όταν ήμασταν κοπέλια, μας έλεγαν πως σαράντα μέρες πριν την Ανάσταση, η Λαμπρή εξεκίνα από πέρα, μακριά, πίσω από τα βουνά για να ΄ρθεί στο χωριό.
Την μεγάλη εβδομάδα μας έλεγαν:
-Θωρείτε την; Να, εδά κατεβαίνει από την Καβούσα!
Και το Μεγάλο Σάββατο, πάντα έφτανε στο Σκολειό. Της έπαιρνε όλη τη μέρα, μέχρι το βράδυ τα μεσάνυχτα για να ανεβεί τα σκαλοπάτια και να φτάσει στην πόρτα τσ’ εκκλησάς. Μόνο τοτεσάς, αρχίνιζε ο παππάς να ψάλλει το «Χριστός Ανέστη!»
Ο τόπος μας είναι οι παιδικές μας μνήμες. Κι οι παιδικές μας μνήμες –για όσους και όσες μεγαλώσαμε στο χωριό- είναι άρρηκτα συνδεδεμένες μ’ αυτό. Κάθε επιστροφή μας σ’ αυτό, είναι μια επιστροφή στο μέσα μας παιδί. Κι αυτό είναι τόσο παρηγορητικό και οικείο, όσο η αγκαλιά της μάνας.
Και για τους νεότερους όμως και τα παιδιά που δεν γεννήθηκαν και δεν μεγάλωσαν στο χωριό, σαν το επισκέπτονται, μια χαρά τα πλημμυρίζει. Αυτό συμβαίνει γιατί υπάρχει, έστω κι ασύνειδα, ένας αόρατος δεσμός που τα συνδέει με αυτόν τον τόπο. Καθώς περπατούν στους ασφαλτοστρωμένους δρόμους και τα τσιμεντένια σοκάκια του, ένα «αγαπητικό πεδίο» αναδύεται από τη γη και τα περιτυλίγει: Είναι οι πατημασιές των γονέων και των παππούδων τους, που είναι ανεξίτηλα χαραγμένες στο χώμα και ενώνονται με τις δικές τους…
Βάλετε δα στο νου σας ένα παραπάνω: Πως είναι κι Άνοιξη! Οι λεμονιές μοσκομυρίζουνε, οι τραμιθιές έχουνε πετάξει αμάθια και τα ραδικοβλάσταρα με τα μάραθα έχουνε πάρει μπόι. Όσο για τσ’ αγκινάρες περιμένουν να ενώσουν την οιονεί στιφάδα τους με τα λιδάκια και την αψάδα τση ρακής στη μπούκα των αθρώπω.
Οι κοτσυφοί και τα ζιγαρδέλια παραβγαίνουνε σε ταχύτητα εφορμώντας μέσα από τσ’ αστιράκους κι οι μέλισσες σε ηρεμούν με το αγχολυτικό βουητό τους καθώς πετούν απ’ τον ασπάλαθο στην αγγαραθιά κι απ’ την αλαδανιά τσ’ ανθούς ντω μποστανιώ, μαζώνοντας τη γύρη.
Ο ήλιος κάνει τον αέρα να τσιτσιρίζει και η ζεστή ντου ανασαιμιά σκέπει την πλάση ενώ το πράσινο χρώμα κυριαρχεί παντού, πράμα που σε κάνει να υποπτευθείς ποιος κρύβεται από πίσω του, όπως και στο μπλε του ουρανού, κατά τον ποιητή…
Όλα τα παραπάνω, είναι θαρρώ αρκετά για να σας παρακινήσουν, να αφήσετε για λίγο τα προβλήματα και τις σκοτούρες της καθημερινότητας, της δουλειάς, καθώς και το άγχος της πόλης και να ‘ρθείτε το Πάσχα στο χωριό, να περάσουμε αξέγνοια και όμορφα!
Και που ξέρετε…Μπορεί, κάποιοι από σας, αν παραμονέψετε πίσω από τα πεύκα το Μεγάλο Σάββατο, τσ’ ώρες αυτές της χαρμολύπης, να μπορέσετε να δείτε τη Λαμπρή, φορώντας το λευκό της φόρεμα, μ’ ένα στεφάνι στα μαλλιά, ν’ ανεβαίνει τα σκαλούνια τσ’ εκκλησάς …
Για να βεβαιωθεί έτσι για άλλη μια φορά το ρηθέν, πως η ομορφιά βρίσκεται στα μάτια αυτού που την βλέπει! Κι έτσα λογιώς θα συνεχίζεται… Ίσαμε να στέκει ο απάνω κόσμος!

Μάνος Νικολουδάκης 16 Απριλίου 2019