Μην πατάς τον Χριστό!

Χωριό. Εφτά(?) χρονών. Μέρες των Χριστουγέννων. Γυρνώ από το σπίτι της θειάς μου της Μαργιώρας, στο σπίτι μας, στο Πανοχώρι. Την διαδρομή δεν την λες ούτε καν σοκάκι. Ένα χωμάτινο, λίγο φαρδύ, ανηφορικό μονοπάτι είναι, σπαρμένο με ριζιμιές πέτρες αλλά και χαλίκια εδώ κι εκεί. Έχω φτάσει έξω από του Πετρογιώργη το σπίτι, όταν σκοντάφτω σε μια πέτρα και πέφτοντας χτυπάω στο γόνατο. Ο πόνος είναι οξύς.

Κι άκου τώρα τι "δρόμους" παίρνει το μυαλό ενός εφτάχρονου: Πρόσφατα(?) είχα μάθει πως ο Χριστός ήταν άνθρωπος μα και Θεός. Κι ο Θεός ήταν πανταχού Παρών. Άρα σκέφτηκα, αστραπιαία, πως ο Χριστός βρισκόταν παντού! Άρα και στον αέρα και στα δέντρα ΚΑΙ στο χώμα πού πατούσα!

Κι αφού ήταν και άνθρωπος, θα πονούσε. Και πόσες χιλιάδες άνθρωποι, ζώα, αυτοκίνητα, τον πατούσαν! Κι όμως, όχι μόνο δεν παραπονιόταν, αλλά μας αγαπούσε κιόλας!

Σηκώθηκα, ξεσκόνισα το λερωμένο παντελόνι μου κι ένιωσα λίγο μιάν ντροπή για μένα που πήγα να βάλω τα κλάματα και ένα θαυμασμό και μιαν απέραντη συμπόνια προς Αυτόν που υπέφερε και πονούσε τόσο πολύ κι όμως δεν έβγαζε κιχ!

Άρχισα να περπατώ κάνοντας μεγάλες δρασκελιές για να πατώ λιγότερες φορές στο χώμα. Κι όχι μόνο αυτό. Σχεδόν κατάργησα την βαρύτητα. Για να "πατώ" το Χριστό όσο πιο απαλά γινόταν. Έτσι έφτασα στο σπίτι μας πλημμυρισμένος από ένα πρωτόγνωρο αίσθημα, σήμερα θα το ονόμαζα, υπερβατική εμπειρία. Που κράτησε μέχρι που, ανοίγοντας την εξώπορτα για να μπω μέσα, με βλέπει η μάνα μου και μου φωνάζει:

Που έπαιζες πάλι και λέρωσες το πατελόνι σου;