ΜΕΓΑΛΟΒΔΟΜΑΔΑ-ΕΝΣΤΑΝΤΑΝΕ-ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΠΑΛΙΑ.

Μικιό κοπέλι ήμουνε μια Μεγαλοβδομάδα

κι ήτανε αξημέρωτα μια ν-ταχινή τ’ Απρίλη

όντε νε ξεκινήσαμε εγώ μαζί κι η Μάνα

να πάμε η στ’ αμπέλι μας φύλλα για να μαζώξει

εκείνα που ‘ταν τρυφερά ντολμάδες για να κάνει.

Στο γάιδαρο καθόμουνε, απάνω στο σωμάρι

κι εβάστου με τα χέρια μου σφιχτά τα δυό σκαρβέλια

γιατί ‘ταν κακοτράχαλο, στενό, το μονοπάτι

μ’ ανηφοριές, κατηφοριές, με πέτρες και με βάτους.

Βουνά ‘τανε γυρού-γυρού και έκανε κρυγιώτη

κι η πάχνη είχε απλωθεί απάνω εις τα χόρτα

μα μιας στιμής επρόβαλε ο Ήλιος απ’ το Δέτη

και ζέστανε τα χέρια μου κι όλης της Γης τσι τόπους

Αμέσως εντακάρανε πουλιά να κελαηδούνε

τα ζυγαρδέλια να πετούν κι οι κοτσυφοί να χλούφτουν

κι οι πέρδικες η τσι πλαγιές κι οπίσω περδικάκια

μέλισσες να βουίζουνε πάνω τσι ασπαλάθους

που τσι ξεσυνερίζουνταν στη μυρωδιά οι Ερίκοι

τ’ αχινοπόδια κι οι σφακές μαζί με τσ’ αστυράκους

Όχι πως εστερούσανε σε ομορφιά τα σκίνα

οι μαχαιρίδες κι η ταγή κι όλες οι παπαρούνες

 

 Άχι και να ‘ταν μπορετό τη σημερνή-ν ημέρα

για μιαν ελάχιστη στιγμή, όσο κρατεί μια λάμψη

να ζωντανέψει μέσα μου εκείνο το κοπέλι

που ‘νιωσε πως επέτανε ψηλά η στον αέρα

κι ήταν πουλί με τα πουλιά και χόρτο με τα χόρτα…

 2-5-2024 Μ.Ν.