Η γλυκότη* του μεσημεριανού ύπνου κι η μνήμη του Ιδρώτα

Χθες Κυριακή πήγα για τρέξιμο, εντάξει, γρήγορο περπάτημα ήθελα να πω. Ενώ στην αρχή ο ουρανός ήταν γεμάτος σύννεφα, γρήγορα άνοιξε κι ένας ζεστός ανοιξιάτικος ήλιος έκανε την εμφάνιση του. Μετά από σαράντα λεπτά, ξάπλωσα λαχανιασμένος ανάσκελα στο γρασίδι. Έβαλα το καπέλο που φορούσα πάνω στο πρόσωπο μου για να με προστατέψει από τον ήλιο που έκαιγε κι έκλεισα τα μάτια μου…
Ο δριμεία μυρωδιά του ιδρώτα, όπως αναδίδονταν από το καπέλο ήταν τέτοια που σχεδόν βίαια, με μετέφερε πολλά χρόνια πίσω. Βρέθηκα, μεσημέρι καυτό, ξαπλωμένος κάτω από την σκιά μιας ελιάς για μιάν ώρα ξεκούρασης από το κουβάλημα των σταφυλιών με τα κοφίνια δυο-δυο στους ώμους από την βαθειάν αυγή μέχρι το αποβασίλεμα του ήλιου.
Μ’ ανοικτό πουκάμισο, περιμένοντας να φυσήξει λίγο, έστω κι αν ήταν λίβας, με τον ιδρώτα να τρέχει από το στέρνο και τις μασχάλες, ανακατεμένο με τη σκόνη, και τα πόδια να τρέμουν από την κούραση, να που τα μάτια κλείνουν κι η γλυκότη του μεσημεριανού ύπνου με πλημμυρίζει κι ονειρεύομαι νερά να τρέχουν και κήπους κρεμαστούς κι όμορφα πράματα πολύ…
Αυτές οι μνήμες των μυρωδιών και των γεύσεων είναι τόσο ισχυρές όταν συμβαίνουν, μεταφέροντας με σχεδόν πάντα στην παιδική μου ηλικία που σκίζονται από τον πόνο τα σωθικά μου από την αίσθηση της απώλειας «εκείνης» της κατάστασης…
Ήθελα να ‘ξερα, συμβαίνει και σε εσάς αυτό ή μόνο εγώ στερούμαι σοβαρότητος κι αντί να νιώθω μεσήλιξ όπως «αντικειμενικά» είμαι, εν τούτοις σταθερά και αταλάντευτα, το μέσα μου παιδί εξουσιάζει το είναι μου κι αυτή η αθωότητα του βλέμματος του, πονάει… πολύ πονάει…

* γλυκότη = γλυκύτητα, όπως το ‘λεγε η μάνα μου, αλλά και στον Ερωτόκριτο του Β. Κορνάρου: Το σύνθεμα του τραγουδιού και του σκοπού η γλυκότη
** Αφιερωμένο στο μέσα μας παιδί